SUNRISE PARABELLUM

Parçalanmış göğsüm ve kesik nefesim. Yakarışımı duyan kulaklarımda kan var. Benliğim esnedikçe, benden verecektir. Zihnin duvarından seken kurşunu sıkan şayet zihinse, var olmak, kişiye ait bir imkansızlıkta ahenk ile dans edecektir. İşin gerçeği Ben, benden vazgeçtim belki de senden yıldım, sen ise ben olamamaktan.

İnsan, bir eylemde bulunurken, eylemini zamana yaymalı ki umulmadık anda, umulmadık bir sonuç ile karşı karşıya kaldığı zaman, kendini göğüs geremeyeceği bir pişmanlığın altında ezilmekten kendini kurtarabilsin. Kişi, bir şey yaparken ya da yapacağı şeyi öncesinde tasarlarken, anın içerisine hapsolmamalı ya da yapılanı geçmiş kadar, gelecek de beslemeli ve böylece doğru tavır, kişinin içinde olgunlaşmalı. Çünkü ancak olgun bir tavır karşı tarafı gerçeği görmeye ikna edebilir. Bir insanı, bilinmeyen her şeyle, yani şüpheler ile birlik olup, belirli bir şiddetle suçlamak -hatta yargılamak- ve gidişatın ilerleyişini değiştirmeye kalkışmak ne acı. Hayat, peçeteleri bile dramatikleştirebilir.

Bir gün, bir yerde, gözlerimiz kavuşursa eğer sadece gü lü ms e.  Bu,  hepimize yeter.

Belki de tek ve en büyük kavgam kendimle; yaşamın kendisinden de ziyade. İnsanlar yıldırmaz belki beni ve en çok ben yıkıma doğru itelerim belki de beni.

Aynı kişi, gezinir durur,  rüyalarının tümünde. Aynı kişiyle kapar o gözlerini geceye ve yine bulur onu, aslında onun olmadığı yerlerde. Gözlerini açtığı vakit yine onunladır, aslında yan yana olmadıkları halde. O ya da herhangi biri, bir şekilde ve bir gün, buluşurlar alemlerin hepsinde.

Sis gibi bir his; boğaza yapışmış, havaya hakim ve görüşü engellemekte.