SUNRISE PARABELLUM

Benliğin doyumu, deneyimlerin yükü ve zamanın sunduğu ihtimaller çerçevesi içerisinde, ruhunu yaşamdan ayrı yaşatabilmeyi arzuluyor. Kendini ıstıraptan sıyırmak ve etini tuzla tatlandırmak istiyor.

"Birken iki, ikiyken üç; üç ya da beşken ise genellikle birim." demek istedi ve dedi biri. "Yalnızken, yani birken; hep ve hiç, çok yahut az, gündüz ya da geceyim. Herkesle birlikteyken ise genellikle yalnız, yani birim." diye de ekledi. Bu olabildiğine dürüst söyleminden sonra bir parça umutsuzlukla etrafına bakındı. Çevresinde, serzenişine ya da itirafına kulak asacak kimseyi bulamadı. Gözlerinin önünde duran bu sözcükler kusmuğunu temizleyecek ve temizletecek kişi, yine kendisinden başkası değildi. Sözcükler ise yer yer kanlıydı.

Esasen öldürebildiğim ve öldürürken de nitekim kendimi kötü hissetmediğim, bir yönden de bu eylemi sergilerken içimi bir nevi intikam duygusunun sarmalamasına vesile olan iki varlık var: ben ve sivrisinekler.

Ruh kırılgandır ve ruhu kırılan, ruhunu kırandan her halükarda medet umar. Çünkü kırık bir ruh, kendi kırıklığına çözüm üretebilmek acizdir; bir ruhu kıran kişi ise tüm ruhlara paydaş ya da merhem olmaktan.