SUNRISE PARABELLUM

Herkes, gözüne ilişen açığı bir şekilde kapatmanın peşindedir. Herkes, kendini tanımadığı ölçüde ancak kendinden bahsedebilir ve herkes, başkalarını tanıyor olduğunu varsaydığı kadar da esasen kendini tanımaktan bir adım daha uzaklaşmış olur. Bu nedenle her hamlemiz, gerçeği kendimizden hızla itmek gibidir. Herkes, başkaları adına uygun gördüğü gerçekliğe dair, asla çürütmeden kanıtlayabileceği çıkarımlarda bulunur. Bu bir faşistin yapacağı iştir. Fakat bu çıkarımların, aslında kendi içlerinde barınan ve biriken eksiklikler olduğunu göremezler. Onlar için bu körlük, asla uğrunda yas tutulacak kadar mühim değildir. Bazıları bu yas tutma yükümlülüğünü hissedebiliyor olsa dahi, bu yükü üstlenmemeyi seçer. Çünkü insan doğasına ait yasın yükünü herkes sırtlanabilecek kadar güçlü değildir ve doğa, yaşamayı hak edenleri kendi elleriyle seçer. Kimimiz zayıf, kimimiz kuvvetlidir. Kişi, içerisinde zapt ettiği içsel benliğini karşısındakine altın bir tepside sunmaya kalkıştığında, esas ve üstün i...

Deneyim, aynı anda hem öğreten hem de öğrenilendir. Kişi için önce öğrenilen, sonrasında da öğretilebilecek bir forma kavuşan şeye bağlı kalmamak ve onun gelişime inanmak, yeni deneyimleri belki de daha esaslı bir şekilde kucaklamaya olanak sağlar. İnsan, doğası gereği insan olmayı, hayatı boyunca bir takım katmanlar giyinerek öğreniyorsa, yani gelişimi kümülatif ilerliyorsa, zaman ve onun sunduğu deneyimlerin tümü, bu katmanları barındırabilecek büyüklükteki ihtişamlı alandır ve bu alandadır. Tıpkı kişiyi her şeyden koruyan bir koza gibi.