Egzersiz
Bugün şunu düşündüm: bir anıyı ya da anılara gömülü bir yeri/şeyi/kişiyi hatırlamaya çalıştıkça yavaş yavaş oluşmaya başlayan görsellerin tümü, sanki üst üste biniyor. Bir anda iki yerde gibiyim: fiziksel olarak bulunduğum yer var ve ben oradayım, bir de tam o esnada geçmişten çağırdığım bir anı var ve ben aynı zamanda oradayım da. Örneğin tam şu an bir parktayım diyelim. Bu parkta bir bank var ve ben bu bankta oturuyorum. Bu bankta otururken, beş ya da on sene evvel, çok sevdiğim bir yemeği yediğim bir an aklıma geliyor. Ve ben bu bankta otururken, sanki o yemeği tekrar yemeye başlıyorum ancak önümde o yemek yok; ben sadece bu bankta oturuyor, ağaçlara falan bakıyor ve bir yandan da yeniden o yemeği yiyorum. Ancak dediğim gibi, o esnada aslında sadece bu bankta oturuyorum. Gözlerime ilişen ile zihnimin çizdiği, iki farklı imge, iki farklı manzara, fakat ikisi de sanki iç içe. Demek ki birden fazla konsept, aynı anda çalışıyor, çalışabiliyor. Gerçeklik, beni bulunduğum yere mıhlıyor, g...