SUNRISE PARABELLUM

1- İnsanın hakikât ile arası olması gerektiği gibi değil ise gözleri aracılığıyla bir noktaya sabitlenmekten ve bir süre sonra o noktaya dönüşmekten kaçınmalıdır. 2- İnsan, doğanın sunduklarını, sırtlanıp büyütmeyi kendine görev edindiği vakit, aynı zamanda doğanın bütüncül kütlesini de üstlenmiş olur. İnsanı var eden güç doğanın ta kendisi ise, yani doğa insana hâkim ise, insan doğanın ağırlığı karşısında un ufak olmak zorundadır. Gayret, insan için burada devreye girer. 3- Mantığın işleyiş mekaniği içerisinde sorun olarak nitelendirdiği ve içine hapsettiği düşünceler bulunduğu yerde ne kadar çok gezinirse, o kadar laçkalaşır. Tıpkı ağızda kaldıkça dağılan sakız gibi. Bir süre sonra sakız ya atılır ya da yutulur. 4- İnsan, kendi çevresinde ördüğü suni dünyaya anlam veremediği bir duruma ulaşınca, soyutlaşmaya başlar. Fiziksellikten sıyrılır ve kendinden bir hayalet yaratır. 5- Sevgi, evrenin temel yasalarından biri ve varoluşun özündeki giz ise, insan benliği ona ulaşma, onu paylaşma ...

Geceydi. Pencerenin önünde dikilmiş, sigara içiyordum. Serin bir rüzgar estiğinde kulaklarımdan içeri girmişti, beynimdeki çatlaklardan yavaş hamleler ile süzülmeye yeltenen karanlık madde. Şiddetli, fakat melodik bir öksürük tuttu bir anda. Elimle ağzımı kapatmaya çalıştım, gözüme tırnaklarım ilişti. Aralarına gizlenmiş küçük yaratıklar vardı ve gözlerimin içine bakarak gülümsüyorlardı. Dayanamadım ve lavaboya tükürdüm. Balgamımda, manasızca hizalanmış harfler, el ele dans ediyordu. Sonra kalbim, içimdeki boşlukta sakince konuşmaya başladı: "ben, sadece kan pompalarım, başka bir görevim yoktur".

İnsanlığın sosyal yüzeyine dair yontarak körelttiğim , pek   donanımlı bakış açısı, beni insanlığa, yani topluma karışmaktan bir noktada alıkoyuyor. Bahsettiğim bakış açısı, kendim için bütünüyle ve fazlasıyla deneyim, şüphe, merak, ilgi, sezgi ve gözlem aracılığıyla meydana gelip, duygular ve mantık ile harmanlanarak merkezimde sabitlenmiş bir pozisyonda sayılabilir. Fakat kendi gerçekliğimin özünü keşfedebilmek adına içime doğru yavaş hamlelerle bükülmeye kalkıştığım her an, aslında oluşturmakta olduğum bu örgüsel yapının çok da sağlam olmayan bir zemin üzerinde kurgulandığını gözlemliyorum. İşin aslı örüntünün materyali de pek kaliteli değil. Bu durum beni herhangi bir sınırlama olmaksızın, gerçeklikten uzakta durma arzusu, dengesizlik ve imkansız için çabalama haline sürüklüyor. İçinde kaldığım bu bocalamaların tümü, kimliğimi her geçen gün tekrar tekrar avlamaya ya da kemirmeye kalkışıyor. Yaşadığım zaman dilimine ayak uyduramamak, adeta havada asılı kalmak ve tutkularımı sıkı...

Ulaşmak için gizlemek, gizlemek için öğrenmek, öğrenmek içinse ulaşmak gerekir.