SUNRISE PARABELLUM

Bugün çocukluğumun bir kısmını yitirdim. Üzgünüm. Yaz mevsimi benim için artık biraz buruk olacak. Arkamızdaki evinin verandasında, ışıkları kapalı, sonsuza dek gazeteyle tek başına yelleneceğini düşündüğüm Saadet Teyze öldü. Başıboş tüm sokak kedileri gizlice ağıt yakmış olmalı. 

Hala ve her gün, rüyalarım beni bana ulaştırıyor.

Bir gün kanatlarının çıkması için tanrıya yalvaran "kötü" çocuklar, kanatlarının asla çıkmayacağına ve onları aslında kimsenin duymadığına kendilerini bir güzel ikna edip öfkeyle uykuya dalmadan evvel, kozalarında son kez kendilerini dinler ve sarmalarlar. Ve işin gerçeği şudur: kulakları kendine dönük olanlar, günahkârlardır ve günahkârlar, kanatları hak etmezler. O nedenle bir mucizeyi hak ettiğine inananlar, kendi seslerine boyun eğmemeli.

Ne büyüyebiliyor, ne de ilerleyebiliyorlar. Gelişimleri durmuş. Her biri, geçmişinde takılı kalmış. Kırık, bozuk ve noksanlar. Yetişkin bedenine hapsolmuş çocuklar... Ve bu dünya, onların dünyası.

1) Belki de kimsenin kimseyi esasen önemsemediği bu dönemde, herkesi herkes kadar önemseyebilmek kutsanmış bir lanet olduğu kadar aptallıktan da sayılabilir. Herkesi, herkesin kendini gösterdiği hali ile önemsemekse büyük bir düzenbazlıktır. Kişinin ardını görememek büyük bir körlük, görmek istememekse bütünüyle bencillik olmalı. Aslında, tüm bilinmezleriyle birlikte, oldukça basit olan bu denklem, en sonunda her şeyden sorumlu bireyin birden fazla parçaya bölünmesine sebep olacaktır. Parçaların tümü birbirinden bağımsız ve bir o kadar da şekilsizdir; tıpkı kişinin zamanla dönüştüğü hal gibi. Parçaların tümüne birileri, birilerinin yükledikleri ya da başkalarına yüklenen duygu ve düşünceler aşılanmıştır. Nitekim ortada oynanabilir ya da yeniden yapılandırılabilir bir düzenek olduğunu varsaymak sonuç itibariyle pek mümkün olmayacaktır. Çünkü birbirimizi bize bağlayan şeyi bir oyun, bizleri ise bu kurgu içerisinde piyondan saymamamız gerekir. Bazılarımızın eksilmesi ya da kendinden yiti...