SUNRISE PARABELLUM

Nihayet hazırsın. Hava soğuk, sanki derini kesiyor. Tak kulaklıklarını, sevdiğin şarkıları sıraya koy ve rota bellemeden dışarı çık. Sonra üşü ve yürü. Daha çok üşü, daha çok yürü. Üşüdükçe yürü, yürüdükçe düşün. Dünü düşün. Bugünü düşün. Yarını düşün. Olmak istediğin kişiyi düşün. Olduğun kişiyi yargıla. Olmaya zorlandığın kişiyi hayal et. Olamadığın kişiyi düşün, iç çek ve sonra da olabileceğin kişiyi düşün. Oluştuğun kişi sen misin? Bir düşün… Sevdiğini sandığın ancak bir türlü sevemediğin şeyleri düşün. Kazandıklarını, kaybettiklerini bir güzel sapta ki içinde bir ukte olarak kalsınlar. Söylediğin ve sana söylendiğine inandığın yalanları anımsa. Merhamet, şefkat, sevgi, sadakat ve arzu hakkında düşün. En sonunda terk ettiğin her şeyi dirilt. Bir daha hiçbir şeyi sevemeyeceğin ihtimalinden kork. Acaba hayatın boyunca, herhangi bir şeyi gerçekten sevdin mi? Sonra, birlik, aidiyet ve mülkiyete dair düşün. Sahip oldukların, daha doğrusu sana sahip olan şeyler neler? Etrafını çevreleyen...

Geçmişin özenle köreltilmiş mızrakları, kişiyi delik deşik etmek için gökyüzünde dengesizce ve süratle süzülürken, anın kaynar suyu, artan bir ivmeyle köpürerek kişinin başından aşağı doğru ağır çekimde boşalır. Tam bu esnada kişi, geleceğin bilinmeyen kaypaklığını, çıplak elleriyle yakalamaya yeltenirken, cildini saran şeffaf zarı yırtabilmek için boş yere debelenir. Sonra gökyüzü tam ortadan, muntazam biçimde ikiye yarılır. Ay kararır ve orada asılı duran ve bir gün düşmesi gereken her şey, yaratılış amacını yerine getirirmişçesine şiddetle yere çakılır. Çünkü yerçekimini kimse ya da hiçbir şey yenemez. Doğanın kanunları, yaratılanlardan çok önce, sadece yaratılanlar için yazılmıştır. Aslanlar, aç kalırsa avlarını diri diri yer. Ağaçların arasından cılız bir rüzgar eserse, kendi aralarında fısıldadıklarını duyabiliriz. Aslında kulakların duyduğunu her zaman ağız tamamlar ve ağızdan çıkacak olanı ise göğüs kafesi belirler. Işık, aydınlatmak için karanlığa ihtiyaç duyar. Her şey, zıtt...