For Sum/Just Ride

Az evvel bir şekilde denk geldiğim, geçmişimde yaşayan bir arkadaşımın, bana göndermiş olduğu mektuptan küçük bir kesit:

"Kendini, yazdıklarını objektif bir şekilde oku; başkasını gözlemler gibi gözlemle kendini dışarıdan. İşte o an, okuduklarını hissetmeye çalışma. O sen değilsin artık çünkü. Karşına oturttun sen seni ve onu artık hissedemezsin, yalnızca gözlemleyebilirsin. Ve sonuna geldiğinde her şeyin, artık neleri defalarca denediğini, neleri ise hiç denemediğini; neyin, kaç defa, hangi sonuçları verdiğini daha net görür olacaksın diye düşünüyorum. Kendinde bulduğun ama şu an belki de yanlış olmadığının farkına vardığın tüm hatalarını, kendini haklı gördüğün ama yalnızca kandırdığını fark ettiğin tüm adaletsiz hesaplamaları, o an için en doğrusu gibi gözükürken seçtiğin tüm yanlış yolları, bazen de gerçekten "iyi ki seçtim" dediğin ve de yürüdüğün yolları... Bunları sana ne ben, ne sen, ne de bir başkası gösterebilir; yazdıklarından başka."

Benden, -bir gün okuma ihtimaline dair- sana:

Hayatımda değişen pek çok şey olsa da, bu şeylere karşı tutumum hala aynı. İşin özünde insan isteyerek değişmez, ancak hayat insanı geliştirir, büyütür. Mektubunu okurken biraz utandım. Hem kendime, hem de beni böyle yapan şeylerin tümüne kızdım, kızıyorum. Bilerek ancak istemeyerek haksızlık etmiştim pek çok şeye ve çoğu duyguyu geri çağırdım benim için yazdıklarını okuyunca. Senin içinse olumlu sonuçlar doğurmuş hayat. Böyle olduğunu gözlemliyor, hissediyor ve işin gerçeği bu şekilde olduğuna da inanmak istiyorum. Demem o ki dünya durmasın, döndüğü sürece olması gerektiği gibi her şey ve de güzel.